اخلاق کتابدارانه

 

هوالحق

 

به کتابخانه که می‌روی هیچ‌چیز مثل یک برخورد خوب، یک صورت گشاده نمی شود که از همان دور فریاد می‌زند اینجا گنجینه‌هایی است اما ارزششان وقتی پیدا می‌شود که پاسخ سؤال‌های تو باشند! که دانائی‌های تو شوند و راهت را باز کنند تا تو نیز روزی منشأ آفرینش این‌چنین ثروت‌هایی باشی. اینجاست که اخلاق کتابدارانه کار خودش را می‌کند و قسمت مهمی از رسالتش را باظرافت هر چه تمام‌تر انجام می‌دهد...اما دریغ از وقتی‌که پشت پیش‌خوان کتابخانه با چهره‌ای خسته، ملول، رنجیده با ابروهایی درهم‌کشیده روبرو می‌شوی (البته انصافاً کم نیستند عزیزانی که نقطه مقابل این تعریف‌اند). انگار با دیدنت غم روی شانه هایش دوچندان می‌شود...و با چشمانش می‌گوید زود کارت را بگو، خودت هم سرچ را با رایانه انجام بده و انگار اگر بیش از این راهنمایی‌ات کند قانون کتابخانه نقض می‌شود. و این یعنی ارائه کلیشه‌ای ناپسند و تصویری ناخوشایند از کتابدار و دانش شناس. این حقیقت تلخ خیلی‌ها را از محیط کتابخانه و از آن بدتر اصل کتاب خواندن دل‌زده می‌کند و بماند که چه بلاها بر سر وجهه رشته‌ای می‌آورد که بار سنگین دانش را هم این روزها به دوش می‌کشد! این از همان نکته‌های از ماست که بر ماست...که به‌شرط بقا بیشتر در مورد ابعاد مختلفش خواهم گفت.